• दीपक मैनाली
  

तत्कालीन नेकपा (माओवादी) र सरकारी पक्षबीचको दोस्रो वार्ता असफल हुने लगभग निश्चित जस्तै थियो । ०६० साउनको अन्तिमतिर प्रचारसँग सम्बन्धित प्रायः सबै साथीहरुको कार्यक्षेत्र र कार्यविभाजन टुंगिएको थियो । म पनि आफ्नो कार्यक्षेत्रमा जान आतुर थिएँ । तर, साथीहरु सबै हिंड्दा पत्रिका ननिस्कने र त्यसले चलिरहेको वार्ता–प्रक्रियामा थप प्राविधिक समस्या समेत उत्पन्न हुनसक्ने भएकाले मलाई केही दिन उपत्यकामै रहेर ‘जनादेश’ १÷२ अंक निकालेर मात्र जाने निर्देशन भयो । सोही बमोजिम मैले भदौको पहिलो हप्ता मात्र उपत्यका छोड्न पाउने भएँ । आफ्नो जिम्मेवारी पूरा गरेर म पनि आफ्नो कार्यक्षेत्र पुगें । दिल्लीको शालिमार वाग भन्ने ठाउँमा मलाई ‘रिसिभ’ गर्न मेरा अग्रज महेश्वर दाहाल आउनुभएको रहेछ । म त दिल्लीमा एकदमै नयाँ, उहाँले कता–कता हुँदै एउटा कोठामा पु¥याउनुभयो । त्यहाँ चिरपरिचित सुरेश ‘आइडु’ (हामी सुरेश आले मगर सरलाई ठट्टा गरेर आइडु’ सर भन्थ्यौं । अंग्रेजी आईबाट म र डुबाट गर) लगायतका साथीहरु हुनुहुँदो रहेछ । पछि, सूर्यप्रकाश सुवेदी ‘पथिक’ पनि आउनुभयो । काठमाडौंदेखि दिल्ली पुग्दासम्मका आशंका, अनिश्चितताका वादल फाटे । चिनजान र आत्मीय साथीहरुसँग भेट हुने क्रम बढ्दै गयो । पथिक र महेश्वरले दिल्लीको ‘वातावरण’ बारे मलाई थोरै बताउनुभयो । केही दिन त्यहीं सुरेश सरसँगै बस्ने, वातावरण बुझ्दै जाने र कोठा पनि खोज्ने भनेर उहाँहरु छुट्नुभयो तथापि हाम्रो भेटघाट दैनिक अझ बिहान–बेलुकै हुन्थ्यो ।